selahattin yolgiden

• uykusunda ölenleri
  nereye gömeceğiz?
  
  isimsiz kadınlar heykeli
  mermer ve hala soğuk
  
  ellerimde evreni yakabilecek kadar
  güçlü bir beden
  ve zarları benden önce atan
  tanrının kitabı
  
  kendime ektiğim tohumlardan
  çıkan meyveleri yiyorum
  hey! diyorum,ağaçlar ölmez
  değil mi?
  
  sen,ışığı gördüğünde ağa gelen
  kelebekler gibisin sabahları
  
  ışıkları kapattığında,yastığındaki mavi
  karışacak bedenine
  
  eğreti adımlarla tepelerden dönecek
  repliklerini unutmuş
  sessiz sinema oyuncuları
  ertesi gün dullar gelecek kasabaya
  kucaklarındaki "tanrım,şimdi değil." paketleriyle
  
  öyle derine gömdüler ki
  kimse inemedi kalbime
  
  fon
  -herkes ayrıldı kendinden-